W ramach 6. Festiwalu Dialogu Czterech Kultur w Łodzi odbyła się dyskusja panelowa pod tytułem „Dzieci sprawców, dzieci ofiar”. Na widowni znalazło się ponad 150 uczniów, 20 byłych robotników przymusowych, byli więźniowie łódzkiego getta, ich potomkowie, żołnierze Armii Krajowej, politycy, dziennikarze, naukowcy, artyści. Obecni reprezentowali trzy generacje Łodzian. Główny gość Jens – Jürgen Ventzki, urodził się 13 marca 1944 roku w Łodzi (wówczas Litzmannstadt), jako syn nadburmistrza (Obwerbürgermeister) tego miasta – Wernera Ventzkiego (członka NSDAP i Waffen SS). Podczas potkania J. J. Ventzki opowiedział zebranym o zbrodniczym życiu ojca. Mówił także o tym, jak ciężko przychodzi mu żyć z balastem tak strasznej przeszłości rodzinnej. Jako potomek sprawcy opowiedział o latach, których potrzebował, aby zająć się zgłębianiem historii ojca. „Wsławił” się on nie tylko tym, że był nadburmistrzem w okupowanym kraju, gorliwym wykonawcą poleceń. W kręgach nazistowskich uznanie zdobył także jako tzw. „mówca Rzeszy” (Reichsredner) swojej partii NSDAP. „Wiedziałem oczywiście, że mój ojciec był burmistrzem w Łodzi, ale tytuł ten, w moich dziecięcych uszach, brzmiał niezbyt groźnie. Poza tym, przez długi czas, zachowałem mojego ojca jako człowieka kochającego i bardzo troskliwego. O jego zbrodniczej działalności dowiedziałem się dużo później, kiedy byłem już dwudziestolatkiem” – wspomina Ventzki. Konfrontacja z odpowiedzialnością ojca, któremu podlegało administracyjnie także łódzkie getto, była dla J. J. Ventzkiego początkiem prawdziwej traumy i tragedii osobistej. W getcie znajdowało się prawie 200.000, żyjących w nieludzkich warunkach, więźniów. Sukcesywnie deportowano ich do obozów zagłady. Aby stawić czoła trudnej przeszłości historycznej i rodzinnej, zbadanie całej sprawy, stało się dla J.J. Ventzkiego sprawą życiową i światopoglądową: „musiałem przerwać milczenie, przezwyciężyć bezradność. Pomyślałem bowiem, że właśnie ja, jako syn SPRAWCY mam obowiązek dzielenia się z innymi, szczególnie z młodymi Niemcami, historią mojej rodziny. To ważne dla mnie i wielu innych dzieci ojców, którzy nigdy nie byli pociągnięci do odpowiedzialności za swoje czyny. Pragnąłem w ten sposób podkreślić moją gotowość do przejęcia odpowiedzialności. Także konieczność przekazywania historii następnym generacjom”.
Dzieci sprawców, dzieci ofiar / Children of the Perpetrators, Children of the Victims – 38', 2009, dir. Piotr Szalsza
The sixth edition of the Festival of Dialogue of Four Cultures in Łódź featured a panel debate under the title ‘Children of the perpetrators, children of the victims’. It was attended by more than 150 young boys and girls, 20 former slave labourers, former inmates of the Łódź Ghetto and their children, Home Army soldiers, politicians, journalists, scientists and artists – representatives of three generations of the city’s inhabitants. The main speaker was Jens-Jürgen Ventzki, born on March 13, 1944 in Łódź (then Litzmannstadt), the son of the city’s Obwerbürgermeister Werner Ventzki (member of NSDAP and Waffen SS). He spoke about the crimes committed by his father and about how difficult it was for him to live under the burden of such a horrific family history. He confessed that he had needed years to grasp the role his father had played. Not only had he been Mayor in an occupied country, a zealous executor of orders but he also gained recognition in Nazi circles for his talents as a speaker, (Reichsredner) in the NSDAP party. ‘I knew of course that my father had been Mayor in Łódź but the title, to my child's ears, did not sound very threatening. Besides, for a long time I preserved an image of my father as a loving and caring man. I learned about his crimes much later, when I was twenty’. The confrontation with the culpability of his father, in whose administrative competence also lay the Łódź Ghetto, was the beginning of his authentic trauma and personal tragedy. Some 200 thousand Jews lived in the Ghetto in the most inhuman conditions. They were successively removed to death camps. In order to face the dramatic history of his own family J.J.Ventzki made it his life's essential objective to examine the story: ‘I needed to break the silence, overcome helplessness. Because I thought that it was I, being the son of a perpetrator, who had the duty to share with others, especially with young Germans, the history of my family. This is important to me and to many other children of fathers who were never charged with responsibility for their deeds. In this way I desired to underline my readiness to take over the blame. Also the need to tell the story to the next generations’.