Solidarność Walcząca była jedną z największych niepodległościowych, antykomunistycznych organizacji niezależnych, wywodzących się z NSZZ „Solidarność”. Powstała po wprowadzeniu stanu wojennego i delegalizacji „Solidarności”. W Muzeum Niepodległości w Warszawie, 1 czerwca 2007 r. otwarta została wystawa „Solidarność Walcząca”. Przedstawiono na niej m.in.: plakaty, transparenty, wydawnictwa, nadajniki radiowe SW. O założeniach ideowych („nie chcieliśmy reformować komunizmu, nie chcieliśmy go naprawiać, chcieliśmy z nim walczyć, chcieliśmy go pokonać”), strukturze organizacyjnej i terytorialnej (do najsilniejszych ośrodków SW obok Wrocławia należały Poznań, Gdańsk, Rzeszów oraz Górny Śląsk), strukturach młodzieżowych, o wydawnictwach i podziemnych drukarniach (SW wydawała 134 periodyki, z których najbardziej znane są „Solidarność Walcząca” i „Biuletyn Dolnośląski”), radiu SW (od momentu powstania do 1989 r. SW nadawała każdego tygodnia audycje własnego radia we Wrocławiu, a także sporadycznie w Warszawie, Poznaniu, Rzeszowie, Zakopanem), organizowaniu ulicznych demonstracji (uczestniczyły w nich tysiące osób a często przekształcały się w wielogodzinne walki uliczne, niejednokrotnie zmuszające oddziały ZOMO do wycofania się), o inwigilacji, represjach („skuto mnie kajdankami i bito do utraty przytomności”, „przystawiono mi pistolet do skroni i grożono śmiercią”) wspominają: Kornel Morawiecki, Maciej Bluj, Mariusz Grabowski, Iga Jerzmańska, Mateusz Jerzmański, Wojciech Kochlewski, Jan Krusiński, Hanna Łukowska-Karniej, Dariusz Olszewski, Jacek Sarnecki, Krzysztof Wolf. Wspominają także dzieci działaczy. SW miała także własny kontrwywiad. Dla SW pracował tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa ps. „Wiesia”. SW prowadziła fotograficzną kartotekę pracowników SB. Istnienie Solidarności Walczącej nie byłoby możliwe gdyby nie setki anonimowych osób, które ją wspierało dając transport, lokale na drukarnie i skrzynki kontaktowe. Np. Kornel Morawiecki ukrywał się w ponad 50 mieszkaniach.
Solidarność Walcząca / Fighting Solidarity – 27', 2007, dir. Maria Dłużewska, Włodzimierz Kuligowski
Solidarność Walcząca (Fighting Solidarity) was one of the largest independent, anti-communist organizations which originated from the Independent Solidarity Trade Union. It was established after the declaration of martial law and the delegalization of Solidarity and its members were the target of harsh repressions and constant surveillance. It had its territorial branches, its printing facilities and publication network (134 periodicals), youth structures, its own counter-intelligence unit and radio transmitters (weekly broadcasts in Wrocław, on-and-off broadcasts in Warsaw, Poznań, Rzeszów and Zakopane). It organized street demonstrations, many of which turned into hour-long battles with the police. All these actions would not have been possible if it had not been for hundreds of anonymous supporters who provided accomodation for the activists on the run, the transport services, the venue for print shops and contact points. Fighting Solidarity leader, Kornel Morawiecki, alone hid out from the police in over fifty apartments.
In addition to Morawiecki, the actions of Fighting Solidarity are recalled in the film by Maciej Bluj, Mariusz Grabowski, Iga Jerzmańska, Mateusz Jerzmański, Wojciech Kochlewski, Jan Krusiński, Hanna Łukowska-Karniej, Dariusz Olszewski, Jacek Sarnecki, Krzysztof Wolf, as well as the children of several activists.